خود را چو ز نسل نور می نامیدند
رفتند و به کوی دوست آرامیدند
سیراب شدند زآن که در اوج عطش
آن حادثه را به شوق آشامیدند
ایمان و وفا سایه ی بالای تو بود
ایثار علی (ع) نقش به سیمای تو بود
گر لب نزدی به اب دریا عباس(ع)
دریای ادب میان لب های تو بود
دانی از چه رو گاه گاه آید زلزله
چون زمین هم می کند با نام زینب هلهله
دانی از چه رو گاه گاه توفان میشود
صحنه جنگیدن عباس اکران می شود