اصـغر ای شــهزادۀ نیـکو لـقا
ای دو دست کوچکت، مشکل گشا
ای که نامت اصغر، اما اکبری
گرچه طفلی، لیک عین حیدری
آب را گِــل نــکُنید ... شایــد از دور عـلـمــدارِ حــســین ... مــشـکِ طــفلان بــر دوش ...
زخــم و خــون بــر انـــدام ... می رِسَــد تــا کــه از ایــن آب روان ...
پُـــر کُـــنَد مــشـکِ تــهــی ... بِــبَــرَد جــرعــه یِ آبــی بــرسانــد به حـــرم ...
تـــا عــلــی اصــغرِ بی شـیــرِ ربـــاب ... نَـفَـسَـش تـــازه شَــوَد ... و بــخــوابــد آرام ...
ای آب فرات از کجا می ایی ؟
ناصاف ولی چه با صفا می ایی...
خود را نرساندی به لب خشک حسین (ع)
دیگر به چه رو به کربلا می ایی؟
حــکــمــت بــاران در ایــن ایــام مـی دانــی کــه چــیــست؟!
آب و جـارو مــیــشـود بـهـر مـــحــرم کــوچــه ها...